En 1952, cando Annie Ernaux tiña doce anos, o seu pai quixo matar á súa nai un domingo de xuño, á primeira hora da tarde. Anos despois, esa escena preséntaselle á autora tan diáfanamente cruel como o día en que a viviu. Como en tantas outras familias, os seus pais, que se odian entre si, adoran en cambio á nena, polo que, mentres pasan os días e o esquecemento invade o fogar, o recordo daquel domingo parece converterse nun mal soño. Con todo esa escena cambiou para sempre á autora: aquela nena e a súa familia «deixaran de ser xente decente», e todo pasara a ser vergoñoso. Annie Ernaux percorre desde os códigos de conduta e as normas sociais que imperaban na súa contorna, ata as noticias do momento, as expresións máis usadas ou o temor que infundían as grandes cidades, para calibrar con exactitude ata que punto o ocorrido fíxoa sentirse indigna.